Is er een relatie tussen Dopamine en ADHD? Gedetailleerde uitleg.

Laten we, voordat we de relatie tussen Dopamine en ADHD begrijpen, kort naar de afzonderlijke woorden kijken. ADHD, een korte vorm van Attention Deficit Hyperactive Disorder, is een neurologische ontwikkelingsstoornis bij kinderen.

Een kind met ADHD kan niet langer aandacht besteden aan een taak en kan de taken die een langere aandacht spanne vereisen niet effectief uitvoeren omdat hun aandacht wordt beïnvloed door hun hyperactiviteit. Ze zijn altijd onderweg en kunnen niet rustig blijven zitten, omdat ze impulsief en overactief zijn.

Dopamine is een neurotransmitter en hormoon dat verantwoordelijk is voor vele mechanismen in het lichaam, waaronder uitvoerende functies, motorische controle, beloning en versterking, en motivatie.

Daarnaast is dopamine ook betrokken bij aandacht, slaap, leren, cognitie, beweging en geheugen, beloning en plezierige bevrediging, en motivatie.

Het antwoord op de vraag, is er een verband tussen Dopamine en ADHD, is ja. Lagere niveaus van dopamine zijn verantwoordelijk voor het in stand houden van ADHD. Lees het onderstaande artikel om de relatie tussen Dopamine en ADHD verder te begrijpen.

Relatie tussen Dopamine en ADHD

Het kind met ADHD heeft lagere niveaus van dopamine in zijn lichaam. Dopamine wordt van nature in het menselijk lichaam geproduceerd in een hoeveelheid die het lichaam nodig heeft. Hogere of lagere niveaus van dopamineproductie veroorzaken veel mentale en fysieke gezondheidsproblemen, waaronder ADHD bij kinderen.

Het defecte gen

ADHD is een neurologische ontwikkelingsstoornis. De persoon met ADHD heeft een defect gen dat verantwoordelijk is voor de overdracht van dopamine en deze aandoening blijft verergeren tot de volwassenheid. Personen met ADHD hebben lagere niveaus van dopamine maar overmatige dopamine-transmitters die dopamine niet goed laten functioneren.

Dopamine tot dopamine zenderverhouding

De hersenen functioneren op een manier dat de hormonen en chemicaliën in de membranen worden uitgezonden en naar specifieke locaties in het lichaam worden gebracht om effectief te werken. Hetzelfde is het geval met dopamine; de neurotransmitters brengen dopamine naar de gewenste gebieden in ons lichaam en laten ze goed functioneren. Zodra de functie is voltooid, wordt de chemische stof of het hormoon uit het membraan vrijgegeven.

Maar bij personen met ADHD is er een fout in de dopamine-neurotransmitter die ervoor zorgt dat dopamine zijn taak niet afmaakt en wordt weggespoeld, waardoor de hoeveelheid dopamine in het synaptische membraan toeneemt. Zo ontstaat er een onbalans, met hogere dopamine neurotransmitters en lagere dopamine niveaus. Deze onbalans wordt dopamine transmitter density (DTD) genoemd.

Een dopamine tekort kan verschillende effecten hebben op mensen, waar ik op onze pagina hierover meer heb geschreven.

ADHD en dopamine neurotransmitters-Een overzicht van onderzoek

Er is veel onderzoek gedaan om de exacte etiologie van ADHD te achterhalen. Sommige onderzoekers zeggen dat een fout in een enkel gen ADHD veroorzaakt. Vele anderen zeggen dat één gen niet verantwoordelijk is voor de stoornis, maar dat een paar genstoringen de oorzaak zijn.

Er wordt ook opgemerkt dat personen met ADHD een lager dopaminegehalte en een teveel aan neurotransmitters hebben. Toch beschouwen sommige anderen het als een feit dat er een disfunctie is in de afgifte en heropname van de chemische stof bij de synapsen.

Veel wetenschappers geven verschillende andere verantwoordelijke factoren voor het ontwikkelen van ADHD, behalve lagere dopaminegehalten. De andere verantwoordelijke factoren zijn hersenletsel, vroeggeboorte, blootstelling aan gifstoffen zoals alcohol, lood en tabak bij het kind tijdens de zwangerschap, een laag geboortegewicht, genen en een voorgeschiedenis van ADHD in het gezin.

Sommige wetenschappers hebben ook het punt bereikt dat er naast een laag dopaminegehalte hogere neurotransmitters (genaamd Dopamine Transmitter Density, DTD) in de hersenen aanwezig zijn. DTD zorgt ervoor dat dopamine niet goed functioneert en eerder wordt verwijderd; andere neurotransmitters zijn ook verantwoordelijk voor ADHD. Afgezien van de lagere niveaus van dopamine, zijn lagere niveaus van neurotransmitter serotonine en noradrenaline ook de reden voor de ontwikkeling van ADHD.

Sommige onderzoekers zeggen dat alleen Dopamine Transmitter Density en lagere dopamine niveaus niet de belangrijkste oorzaak van ADHD zijn. Genetische factoren, dunne cortex en grijze massa van de hersenen zijn ook gekoppeld aan de ontwikkeling van ADHD.

Effect van dopamine bevattend voedsel op ADHD

Voedsel speelt een cruciale rol in het leven en het dagelijks functioneren van de mens. Maar kan voedsel schadelijk zijn? Is het oké om voedsel te vermijden? Heeft voeding invloed op de relatie tussen dopamine en ADHD?

ADHD-symptomen kunnen worden beheerd en verbeterd door de juiste hoeveelheid voedsel te eten en bepaalde voedselgroepen te vermijden die betrokken zijn bij de productie van dopamine. Voedsel heeft geen direct effect op de relatie tussen dopamine en ADHD, maar er wordt gezegd dat het beheersen en consumeren van bepaalde voedselgroepen de symptomen van ADHD kan helpen verbeteren.

Voedselgroepen die moeten worden vermeden

Hieronder volgen bepaalde voedselgroepen die moeten worden vermeden om de symptomen van ADHD te verbeteren.

• Gelei – omdat suiker en kunstmatige kleurstoffen in gelei de hyperactieve symptomen zouden verergeren.
• Frisdrank, cafeïne, cakes, cakeglazuur en een eiwitrijk dieet.
• Diepvriesproducten en groenten die kunstmatige kleurstoffen bevatten.
• Energiedranken moeten uit het dieet worden geschrapt.
• Zeevruchten moeten worden vermeden omdat de sporen van kwik die erin aanwezig zijn verantwoordelijk zijn voor het verergeren van ADHD-symptomen.

Enkele andere typische voedingsmiddelen voor dagelijks gebruik die lastig kunnen zijn voor personen met ADHD zijn; tarwe, melk, soja, maïs, eieren, tomaten, chocolaatjes, druiven en sinaasappels.

Hoe ga je om met ADHD?

ADHD wordt beheerd door zowel psychologische als medische interventies, omdat geen van beide alleen effectief kan zijn. Medicijnen zouden het individu helpen zijn dopaminegehalte in evenwicht te brengen, terwijl psychologische interventies de gedragsproblemen zouden verbeteren.

Het beheer van ADHD is het gezamenlijke werk van een klinisch psycholoog en een psychiater.

Psychiaters schrijven medicijnen voor die als stimulerende middelen werken en werken op de dopaminerge routes, en het dopaminegehalte verhogen, waardoor de symptomen van ADHD worden verminderd.

Medicatie voor ADHD omvat amfetaminen, methylfenidaat, dextroamfetamine, dexmethylfenidaat en lisdexamfetamine. Deze medicijnen zijn dopamine-agonisten en werken om het dopaminegehalte te verhogen.

Aan de andere kant begint de klinisch psycholoog met de psycho-educatie van het individu (als hij het kan bevatten) en het gezin. Psycho-educatie omvat het voorlichten van het gezin over therapietrouw, effecten en bijwerkingen van verschillende medicijnen, kuren, duur van medicijnen en psychologische sessies, en het beantwoorden van hun vragen over de toestand van hun kind.

Natuurlijke manieren om dopamine te verhogen

Er zijn ook natuurlijke manieren om dopamine te verhogen, welke ik heb samengevat in een artikel. Of deze voor jou persoonlijk effectief kunnen zijn, kun je het beste met een arts bespreken.

Persoonlijk ben ik geen groot fan van medicijnen als ze niet nodig zijn en daarom heb ik ook onderzoek gedaan naar dopamine supplementen, die ingezet kunnen worden om de dopamine levels in het lichaam te verhogen.

Waar komt het op neer?

De relatie tussen dopamine en ADHD zou te wijten zijn aan de lagere dopaminegehalten. Omdat het een neurologische ontwikkelingsstoornis is, is de hoofdoorzaak van ADHD de lagere niveaus van de neurotransmitter dopamine.

Er zijn verschillende medicijnen beschikbaar voor het beheersen van ADHD en deze kunnen alleen op doktersvoorschrift worden gebruikt. Naast medicijnen zijn ook psychologische sessies bij een klinisch psycholoog nodig om gedragsklachten te beheersen.

Uit ander onderzoek bleek dat alleen lagere dopaminegehalten niet verantwoordelijk zijn. Andere bijdragende factoren zijn onder meer DTD, genen, grijze stof in de hersenen, dunnere cortex, vroeggeboorte, blootstelling aan toxines tijdens de zwangerschap, familiegeschiedenis en een laag geboortegewicht.